Kambodża - Angkor Thom - 2012r

Angkor Thom. Założycielem i architektem miasta był buddyjski król Dżajawarman VII. Angkor Thom ma pięć bram, do każdej prowadzi grobla przez fosę. Widok umocnień robi największe wraże nie od południa. Po bokach grobli stoi 108 kamiennych posągów - 54 bogów po lewej stronie i tyleż demonów po prawej. Widoczną w oddali południową bramę zdobią cztery zagadkowe twarze spoglądające w cztery strony świata. Za tą niezwykłą bramą droga ciągnie się jeszcze półtora kilometra na północ i w centrum Angkor Thom osiąga świątynię Bajon. Wizyta przy udekorowanym licznymi rzeźbami przedstawiającymi m.in. apsary - niebiańskie tancerki - Tarasie Trędowatego Króla. Minąwszy majestatyczny niegdyś Baphuon, dawny pałac przechodzący obecnie gruntowną restaurację, oraz pałac królewski Phimeanakas, osiąga­my słynny Taras Słoni. Budowla ta, również będąca dziełem Dżajawarmana VII, ma długość ponad 300 m i składa się z trzech głównych i dwóch pomocniczych platform. Prawdopo­dobnie król, rodzina królewska, mi­nistrowie i generałowie przyjmowali tutaj parady wojsk, a być może oglądali stąd również inne widowiska. Cały taras zdobią kunsztowne dekora­cje z piaskowca, których tematem są nie tylko upamiętnione nazwą słonie, lecz również tygrysy, lwy, gęsi i kwiaty lotosu.Po zachodniej stronie drogi, wy­rasta 67-metrowe wzniesienie Phnom Bakheng. Jest to znakomity punkt wi­dokowy, z którego warto obejrzeć wieże Angkor Wat o zachodzie słońca. Od strony wschodniej na wzniesienie można wspiąć się szybko, choć mozolnie po stromych i zdradliwych schodach. Dużo łatwiejszy szlak na szczyt stanowi kręta ścieżka po południowym stoku. Od wzniesienia Phnom Bakheng jedziemy drogą na południe aż do Angkor Wat. To pod każdym względem najważniejszy punkt zwiedzania Angkoru - wielkiej świątyni nic może zaćmić żaden inny zabytek. Budowę tego arcydzieła rozpoczęto prawdopodobnie za panowania Surjawarmana II i ukończono już po jego śmierci. Autorytety twierdzą, że na tę potężną budowlę potrzeba było w przybliżeniu tyle samo kamienia, ile na piramidę Cheopsa w Egipcie, chociaż, Angkor Wat ma znacznie więcej wyeksponowanych płaszczyzn i wszystkie są kunsztownie rzeźbione. Angkor Wat wzniesiono, jako świątynię hinduską poświęconą Śiwie, ale prawdopodobnie miało być to jednocześnie mauzoleum Surjawarmana II.  Orientacja budowli jest inna niż większość świątyń Angkoru, główne wejście znajduje się, bowiem od zachodu, a nie od wschodu. Być może dokonując takiego wyboru, kierowano się związkiem zachodzącego słońca ze śmiercią. Płaskorzeźby – należy oglądać zgodnie z praktyką hinduistyczną od le­wej strony do prawej. Bajon stanowi przykład symbolicz­nego układu wzgórza świątynnego. Jest zbudowany trójpoziomowo, a na najniższym poziomie znajduje się osiem bram w kształcie krzyża. Łączą je galerie zdobione najwspanialszymi płaskorzeźbami w Angkorze. Pokaza­no na nich bitwy toczone przez Khmerów, a także liczne sceny rodzajowe z fascynującymi szczegółami życia domowego i codziennego. Te drugie często umieszczano poniżej większych scen batalistycznych. Po zwiedzeniu galerii warto spędzić trochę czasu na najwyższym poziomie, oglądając wielkie, tajemnicze rzeźby twarzy z ich dyskretnymi nieziem­skimi uśmiechami. W centralnym sanktuarium na planie koła, również na trzecim poziomie, uwieczniono twarze, bodhisattwy Awalokiteśwary.