W drodze do Podlesic - trasa 716a

Ruszam w dworca PKP Zawiercie w kierunku Zamku Bakowiec i Podlesic. Zimno, będzie padać.

Skarżyce. Kolejna miejscowość przy szlaku, leżąca na wysokości 390 rn n.p.m. Jej historia sięga początków XIII wieku. W wieży, która być może była wówczas częścią nieistniejącej już dziś warowni, a któ­rą wbudowano w XVI wieku w kościół, miał siedzibę sąd dominikański, przed którym „skarżono" przestępców. Od tego procederu pochodzi na­zwa miejscowości. W 1327 roku król Władysław Łokietek dokonał z klasztorem Kanoników Regularnych w Mstowie za­miany, oddał ją w zamian za Włodowice. W 1583 roku w Skarżycach miało miejsce interesujące wydarzenie, świadczące o swo­istym poczuciu humoru ówczesnego właściciela wsi, Wojcie­cha Giebułtowskiego. Otóż na wieść o tym, że w arianie przejęli kościół parafialny w nieodległym Kromołowie, postanowił wybudować świątynię Trójcy Świętej w Skar­życach. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Kościół w Skarżycach powstała ona niejako na złość arianom. Arianie nie uznawali Trójcy Świętej, więc już sam jej wybór na patrona dla kościoła skarżyckiego był wymownym gestem, pokazującym stosunek fundatora do ich sposobu pojmowania wiary w Boga. Kolejnym, bardzo materialnym symbolem był układ architektoniczny kościoła. W późniejszych wiekach kościół kilkakrotnie przebudowywano i remonto­wano, między innymi po pożarze, który go zniszczył w drugiej połowie XVIII wieku. Dlatego większość zabytków sztuki sakral­nej, jakie znajdują się w jego wnętrzu, po­chodzi z ostatnich 200 lat. Rejon Skarżyć znajduje się przy południowej granicy największego na Jurze skupiska skał i skałek wapiennych, pięknych ostańców o fantazyjnych kształtach oraz licznych jaskiń, grot i schronisk. To zarazem raj dla taterni­ków i skałkowych wspinaczy, zawzięcie walczących na urwistych ścianach skalnych z ziemskim przyciąganiem. Pierwsze ostańce pojawiają się tuż za ostatnimi zabudowaniami wsi. Na północy, na horyzoncie widać największy na Jurze mur skalny - Skały Rzędkowickie. Wielki Okiennik jest wspaniałym punktem widokowym. Na północ od nie­go widać Skały Rzędkowickie z dominującym wśród nich Małym Okiennikiem. Nieco bliżej, wśród drzew wspaniałego lasu sterczą Skały Podlesickie, ponad którymi widać „skalne miasto" na Górze Zborów. Znacznie bliżej widać obiekty Ośrodka Morsko, i to, co zostało z zamku Bąkowiec.

Nie wiadomo, kiedy powstał zameczek, do dziś zwany Bąkowcem. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1390 roku. Nazywano go wówczas „Bancowecz", a jego dziedzicem, czy może nawet - właścicielem był rycerz Mikołaj Strzała. Zarówno wielkość obiektu, jak i jego usytuowanie na trudno dostępnym wierzchołku skalnego ostańca nasuwają nieodparte skojarzenie z innymi tajemniczymi, podobnymi obiek­tami w Przewodziszowicach, Ryczowie i Suliszowicach. Zameczek był oparty na planie bardzo wydłu­żonego, nieregularnego i asymetrycznego wieloboku, co zostało wymuszone przez ukształtowanie wierzchołka skały. U podnóża ostańca, po jej wschod­niej stronie istniało prawdopodobnie niewielkie pod­zamcze lub dziedziniec gospodarczy. Dziś trudno ustalić, czy znajdowały się tam jakieś zabudowania albo umocnienia, ponieważ wszystkie ślady uległy zniszczeniu w pierwszej połowie XX wieku, kiedy to na resztkach pod­zamcza zbudowano dom mieszkalny. W XVII wieku ich dobra obej­mowały nie tylko Bąkowiec i sąsiednią wieś Morsko, ale także Skarżyce oraz główną siedzibę rodu - Giebułtów. Zamek popadał już wówczas w ruinę. W roku l929 architekt Witold Czeczott kupił ruiny zamku i dobudował do nich dom z kamienia. Budulec najprawdopo­dobniej wziął z zamkowych murów. Po dru­giej wojnie światowej zbudowano obok niej, też prawdopodobnie częściowo z ka­mieni pochodzących z rozbiórki zamku, nie­wielki ośrodek wypoczynkowy.

Obecnie jest to spory obiekt z basenem, kortami tenisowymi i innymi atrakcjami. Zimą nieopodal resztek zam­ku funkcjonuje wyciąg narciarski.

Legenda o Zamku:

Zamek Bąkowiec nie odegrał żadnej znaczącej roli militarnej, ale to stał się inspiracją dla wielu legend i opowieści ludowych zamieszkujących w nim duchach. Jedna z najbardziej znanych opowieści mówi o złym bogaczu, który w zamku gromadził trudne do policzenia skarby. Miał on córkę, która jak to w bajkach bywa, jako kandydata do ręki wybra­ła biednego, prostego chłopca. Rozsierdziło to złego ojca, który, aby uchronić honor rodu przed możliwym mezaliansem, kazał dziewczynę za­mknąć w lochu, gdzie wkrótce zmarła z głodu i tęsknoty. Młodzieniec, pałając chęcią zemsty, zebrał okolicznych rzezimieszków i wraz z nimi ukrył się na Diabelskiej Górze, a w okolicznych skałach urządził liczne zasadzki, skąd napadał na tabory zaopatrujące załogę zam­ku i na przejeżdżających kupców. W końcu bogacz postanowił siłą zadbać o swoje interesy. Z drużyną zaufanych rycerzy opuścił za­mek, aby schwytać i zabić niedoszłego zięcia. Ten jednak miał szczęście. Podczas burzy, jaka się rozpętała, ni stąd, ni zowąd, ry­cerze zostali zdziesiątkowani, a uderzenia piorunów zniszczyły za­mek. Bogacza schwytano i powieszono w odwecie za zagłodzenie córki. Do dziś jego duch podobno odwiedza zamek i błąka się w jego otoczeniu tak długo, aż wypłoszy go dziewczęcy płacz, sły­szalny wyraźnie gdzieś z głębi zamkowych ruin.

Po 6 godzinach docieram do Podlesic.