Kłodzko i okolice

Kłodzko – Góra Kłodzka – Przełęcz Kłodzka - Kłodzko.

Z Kłodzka żółtym szlakiem idę na szczyt Kłodzkiej Góry – 765m – najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Na jego środku stoi kamień, drzewo i napis Kłodzka Góra.

Góry Bardzkie to jedno z najmniej znanych i najrzadziej odwiedzanych pasm górskich w Sudetach. Leżąca mniej więcej pośrodku pasma miejscowość Bardo, mimo że posiada wysokiej klasy zabytki, traktowana jest co najwyżej jako brama do Ziemi Kłodzkiej. O słabym zagospodarowaniu Gór Bardzkich świadczy również fakt, że przez całe pasmo prowadzi zaledwie jeden szlak turystyczny, a kilka innych jedynie zahacza o nie. W ostatnich latach pojawiły się szlaki rowerowe znakowane przez lokalne społeczności. Tak czy inaczej, na pewno warto poznać zabytki, przyrodę i osobliwości tego zakątka Sudetów. Trudno było znaleźć znak lub tablicę oznaczający szczyt – Kłodzka Góra.

Potem niebieskim szlakiem do Przełęczy Kłodzkiej i drogą do Kłodzka.

Tysiącletnie miasto w centrum Kotliny Kłodzkiej, należy do najładniejszych i najatrakcyjniejszych ośrodków w pol­skich Sudetach. W XIV w. Kłodzko rozkwitło, wytyczono nowy rynek, wzniesiono szereg budowla i mury obronne. W klasztorze Kanoników Regularnych w 1399 r. powstał słynny Psałterz Floriański, wykonany dla królowej Jadwigi. Podczas wojen husyckich gród nie został zdobyty, jednak mocno podupadł w wyni­ku pożarów, epidemii i powodzi. Do początków XVII w. w gospodarce regionu dominowały branże charakterystycz­ne dla Sudetów: górnictwo kruszcowe, hutnictwo szkła i żelaza, a później także gór­nictwo węglowe, tkactwo, leśnictwo, Kłodzko bogaciło się na handlu i rzemiośle, w okolicach pojawiły się zaczątki uzdrowisk. Zastój trwał do połowy XIX w. Od 1874 r. miasto zyskało połączenie kolejowe z Wroc­ławiem i zaczęło się ponownie rozwijać, bazując zarówno na nowych fabrykach, jak i tu­rystycznych atrakcjach okolic. Pod koniec lat 50. XX w, Kłodzko stanęło wobec wielkiego problemu - w wyniku osiadania piwnic miejskich śródmieście zaczęło się zapadać. Prowadzone etapami gór­nicze roboty ratunkowe zapobiegły katastrofie, przy okazji wzbogacając miasto o pod­ziemną trasę turystyczną. Kolejnym wielkim wstrząsem była powódź w 1997 r., której skutki widać do dziś.

Twierdza Kłodzka. Masywna twierdza góruje nad rynkiem i wyjściem z podziemi trasy. Obok srebrnogórskiego bastionu jest uważany za najcenniejszy zabytek sztuki fortyfi­kacyjnej w Polsce. Do zwiedzania udostępniono tylko fragment bastionu: labirynt, czyli kilometrowy odcinek ciasnych chod­ników minerskich, trzy dziedzińce i taras widokowy. Urządzono tu ścianę wspinaczkową, dwie kawiarenki i taras widokowy, z któ­rego roztacza się piękna panorama pasm górskich otaczających Kotlinę Kłodzką. Założenie obronne rozbudowywano przez setki lat. Gotycki zamek na miejscu prastarego grodu wzniesiono w XIII i XIV w. W pierwszych latach wojny trzydziestoletniej twierdzę otoczono szańcami i wkomponowano w Dzieło Koronowe, składające się z trzech bastionów i łączących je kurtyn. Po zdobyciu fortecy przez Austriaków wysadzono w powietrze część zamku, a po 1640 r. wzmocniono kompleks obronny i wzniesiono nowe bastiony. Gdy wiosną 1742 r. zamek zajęli Prusacy, fortecę przebudowano, a na drugim brzegu Nysy powstał fort posiłkowy na Owczej Górze. Obecnie jest on częściowo w ruinie - do zwiedzania nadają się tylko dziedzińce, fosa i część pomieszczeń. Fort Owczej Górze ma jednak tę przewagę nad twierdzą, że nikt go nie pilnuje i jego zwiedzanie ma w sobie coś z tajemnic przeszłości. W połowie XIX w. twierdzę przekształcono w areszt dla więźniów politycznych. Obecnie w części budowli mieści się muzeum,. a niektóre lochy użytkują prywatne firmy.