Sanktuarium Maryjne w Borku Starym
W głównym polu ołtarza znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej, pochodzący podobno z XIV wieku.. Jest to niewielki, prawie kwadratowy obraz malowany na lipowej desce. Według tradycji obraz pojawił się w Borku w 1336 roku i już wówczas słynął cudami. Pierwotnym i najdawniejszym miejscem kultu Maryi jest tzw. cudowne źródełko — studzienka. Tu pod koniec XIII lub na początku XIV w. — kiedy te ziemie były jeszcze pod panowaniem Rusi — pojawiła się Matka Boża. Przy tej studzience stale budowano i odbudowywano otwarte, drewniane kapliczki dla Cudownego Obrazu. W 1897 r. zbudowano z kamienia grotę z figurą Matki Bożej z Lourdes, do której dopływa woda z cudownego źródełka. Sanktuarium borkowskie powstało na ziemi ruskiej. Było więc pierwotnie kulturowo pod wpływem Kościoła wschodniego, którego ośrodkiem był Kijów i Bizancjum. Znamienny dla owego Kościoła jest między innymi kult św. Anny. Kaplica św. Anny należy do trzeciego etapu istnienia borkowskiego sanktuarium, tj. od 1670 do dziś. Powstała na końcu: po wybudowaniu murowanego kościoła i klasztoru. Kaplica MB Bolesnej. Leży na szczycie wzgórza w środku dwóch lip. Podobna do kaplicy Marii Magdaleny w Malawie: jakby siostrzane. Zbudowana przez O. Piusa Markla w 1896/7 równocześnie z grotą z kamieni nagromadzonych przez poprzednika na budowę Dróżek. Kaplica Ukrzyżowanego. Nieco przed frontem kościoła, u styku dróg do groty i w dół do Kielnarowej i Tyczyna, stoi duża, otwarta kaplica budowana z czerwonej, prasowanej cegły, fugowanej cementem. W górze półokrągła. Dach kryty blachą miedzianą. Na szczycie krzyż bez korpusu. o ok. 1970 roku ów krzyż tworzył ołtarz polowy na zewnętrznej ścianie prezbiterium kościoła między dwiema kamiennymi tablicami. Jego tłem było malowidło na desce trzech Marii, a po bokach stały drewniane figury Adama i Ewy. Przy tym ołtarzu odbywała się główna uroczystość odpustowa: Msza święta z tzw. Pogrzebem MB Zaśniętej. Uderzająca wielkość swoją wymową skłania lud do kultu, modlitwy i adoracji; toteż owa kaplica zawsze tonie w kwiatach i jaśnieje od palących świec i zniczów. Obok groty i kościoła tu widać lud klęczący i modlący się. Jest też niemałą ozdobą artystyczną sanktuarium.
