Drohiczyn - Korczew - Dąbrowa
Drohiczyn - miasto powstało na pograniczu polsko-ruskim w I poł. XI w. Jego nazwa pochodzi od ruskiego imienia Drogit (Drochicz). W 1253 roku mieście odbyła się koronacja jedynego króla w dziejach Rusi – Daniela Romanowicza – prawnuka Krzywoustego, w latach 1520 – 1795 Drohiczyn był stolicą województwa podlaskiego i pełnił ważną funkcję e względu na położenie na szlakach kupieckich oraz wysoki poziom szkolnictwa. Dziś Drohiczyn jest miastem chętnie odwiedzanym przez turystów ze względu na piękne zabytki oraz urocze położenie geograficzne, dla niektórych położeniem podobnym do Kazimierza. Znajdują się tu aż 4 muzea. W mieście spotkać można znanego aktora na koniu, którego imieniem zostało niegdyś nazwane Kino „Daniel”. Wypoczynek w Drohiczynie możemy również uatrakcyjnić o rejs statkiem lub kajakiem (akcja 500 kajaków) po Bugu.
Jadąć z Drohiczyna do Korczewa przejeżdzamy obok rezerwatów: "Kaliniak", "Przekop", "Dębniak", ktore wchodzą w skład Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego. Największymi walorami NPK jest meandrująca rzeka z licznymi wyspami i starorzeczami oraz niespotykaną roślinnością.
Pałac w Korczewie nad Bugiem, zbudowany w 1734 roku przez Wiktora Kuczyńskiego, który nazywany był "Królem Podlasia". Jego pałac w Karczewie szybko natomiast zyskał miano "siedleckiego Wilanowa". Joanna Kuczyńska przyjaźniła się z C.K. Norwidem, który miał być nawet pochowany w pobliskim Knychówku. Pałac piętrowy, pod kątem prostym do niego wzniesiono dwie oficyny. Wewnętrz polichromie i sztukateria. W dzisiejszym kształcie odbudowały go hr. Krystyn i Wanda Ostrowscy, które w latach 90-tych wróciły do Korczewa na stałe.
Dwór i oficyna w Dąbrowie pobudowane zostały przez Dobrzyńskich w latach 1852-1854. Od początku XX. majątek należał do Fonbergów, a po II wojnie światowej użytkowany był przez szkołę podstawową i przedszkole. Dziewiętnastowieczne założenie dworsko-parkowe z każdym rokiem niszczały, pomimo wykonywanych prac remontowych. Pomimo parku przypominającego krajobraz po bitwie zachowała się znaczna część zabytkowych lip i dębów. Pozostały trzy aleje: lipowa, grabowa i dębowa. W 2012 roku dokonano nasadzeń uzupełniających w miejscach ubytków drzew. Na szczególną uwagę zasługuje aleja lipowa oddzielająca park od sadu. Drzewa posadzono w rzadko stosowany sposób. Sadzone w bardzo małych odległościach, obecnie tworzą mur stykających się pni. W parku usunięto większość samosiewów, a starym sadzie przeprowadzono pielęgnację starych odmian jabłoni. Warto wspomnieć, że wieś do lat 30. XX wieku nazywała się Duplewice.
Obecnie znajduje się tu Muzeum Ziemiaństwa w Dąbrowie, które ma na celu przypominać o najlepszych i najchlubniejszych tradycjach ziemiaństwa polskiego. We dworze prezentowane są zabytkowe wnętrza ziemiańskie przełomu XIX I XX wieku, między innymi: sień dworska, kancelaria dworska, pokój pani domu, sypialnia, łazienka, salon, jadalnia, pomieszczenie kredensowe, kuchnia oraz spiżarnia dworska i pokoje gościnne. Natomiast w parku można obejrzeć obiekty nawiązujące do dawnej części gospodarczej majątku: spichlerz, gołębnik, wędzarnię, pasiekę oraz ogród warzywny.
Z Dąbrową związana jest pisarz Stefan Żeromski, który był guwernerem w majątku oddalonym o 5 km - Łysów. "Przedwiośnie" to pokłosie pobytu Żeromskiego w tych okolicach, a liczne wątki wspomnieniowe z jego pobytu dotyczących życia dworskiego odszukamy w „Dziennikach” oraz w „Urodzie życia”, „Oko za oko”, „Niedobitku”.
