Wałbrzych
Wałbrzych - bo o nim właśnie mowa ma status powiatu grodzkiego, granice administracyjne obejmują obszar 85 km kwadratowych i do nie dawna był jeszcze prężnie działającym ośrodkiem górnictwa węgla kamiennego.
Patrząc dzisiaj na to miasto, aż trudno uwierzyć, że kiedyś na początku średniowiecza, stał w tym miejscu mały gród obronny, który leżał przy ważnej drodze łączącej Śląsk z Czechami, wiodącej z Wrocławia przez Świdnicę, Wałbrzych i Mieroszów.
Przełom dla tej osady nastąpił, kiedy w drugiej połowie XIV wieku książę Bolko II świdnicki zezwolił na wydobywanie kruszców (rud srebra i ołowiu), po tym fakcie nastąpił rozkwit i już w XV wieku osada otrzymała prawa miejskie.
Po Piastach właścicielami Wałbrzycha byli jeszcze Schaffgotschowie z Cieplic, następnie Czettritzowie i Hochbergowie.
Co do rozwoju miasta trzeba jeszcze dodać, że w XIV wieku odkryto na jego terenie źródła wód mineralnych, niestety w połowie XIX wieku w wyniku prowadzonych prac górniczych źródła zanikły, natomiast pierwsze wzmianki o kopalniach węgla na tych terenach pochodzą już z 1516 roku. Miasto prężnie się rozwijało i w XVIII w. stało się ośrodkiem tkactwa i handlu płótnem, wiek ten przyniósł wielki rozwój przemysłu, gdzie w 1818 roku miasto otrzymało status miasta powiatowego, a w 1853 roku Wałbrzych otrzymał połączenia kolejowe z Wrocławiem.
Trzeba również dodać, iż miasto nie uległo większym zniszczeniom podczas działań II Wojny Światowej, a zaraz po jej zakończeniu z Francji powróciła znaczna część polskich górników reemigrantów, grupa ta znalazła natychmiast pracę w ówczesnych kopalniach węgla kamiennego.
Miasto ulegało ciągłej modernizacji, jednak pod koniec lat 90 XX w. nastąpił upadek górnictwa węglowego, a na tych terenach utworzono strefę ekonomiczną mającą na celu dalszy rozwój 130 000 – ego miasta.
Wałbrzych posiada również liczne atrakcje turystyczne, warto więc w nim odwiedzić - Dawny Dom Zdrojowy "Lwi Gród", Lisią Sztolnię, Muzeum Przemysłu i Techniki, a także :
Rynek - zabudowany mieszczańskimi kamienicami z XVIII i XIX wieku. Miejsce, gdzie w przeszłości odbywały się cotygodniowe targi, a w pierwszej połowie XVIII wieku po środku tegoż placu rynkowego stała drewniana budowla ratusza.
Kościół Matki Boskiej Bolesnej - który jest najstarszym zabytkiem Starego miasta zbudowanym ok. roku 1305. Pierwotnie drewniany, wygląd zbliżony do dzisiejszego uzyskał po przebudowie w roku 1714.
Kościół parafialny Aniołów Stróżów - zabytkowa świątynia zbudowana w stylu neogotyckim pod koniec XIX wieku. Ceglana budowla z charakterystyczną wieżą, wewnątrz renesansowa chrzcielnica z roku 1593. Zbudowany w zastępstwie kościoła św. Michała.
Kościół ewangelicko-augsburski - zwany również Białym Kościołem zaprojektowany przez budowniczego Bramy Brandenburskiej - Carla Gotharda Langhsa z Kamiennej Góry, twórcy wielu śląskich rezydencji, pruskich teatrów, a później Bramy Brandemburskiej w Berlinie.
Pałac Czettrtitzów - otoczony parkiem, renesansowy, częściowo przebudowany w końcu XIX wieku z zachowaniem detali. Pałac był najokazalszym gmachem w ówczesnym mieście. W zachwyt wprawiały śmiałe sklepienia o zdobionych ornamentami żebrach.
Muzeum w Wałbrzychu czyli Pałac Albertich - ruina, pamiątka narodowa, odwiedzana licznie przez turystów, to kamienna kronika dziejów Wałbrzycha, jego osad wyrosłych w niecce węglowej. Po wojnie 30 letniej opustoszał i popadł w ruinę.
Palmiarnia zajmująca dość pokaźny obszar 1900 m2, w której można oglądać kwiaty, egzotyczne rośliny, drzewa bananowe i kaktusy. Ściany palmiarni wyłożone są tufem z włoskich wulkanów.
Na deser pozostał nam Zamek Książ, położony na skraju cypla skalnego na wysokości 395 m, który należy do największych w Polsce, łączna kubatura pomieszczeń wynosi 150 000 m3. Zamek otoczony jest parkiem, a obok zamku znajduje się stadnina koni.
O Książu więcej rozpisywał się nie będę, gdyż obiekt ten jest tak duży i wspaniały, że wart jest osobnego opracowania.
