W paśmie Sudetów - Dzień XI - Święta Góra w Lubawce

Ostatniego dnia podejmujemy kolejną próbę (częściowo udaną w ubiegłym roku) zwiedzenia Lubawki, a do kontynuowania zainspirowała nas pewna pani, która w rozmowie wspomniała o jakiejś górce wzdłuż której rozstawione zostały kapliczki – teraz już popadające w ruinę. Wtedy z racji deszczu i czasu już nie udało się wyruszyć na poszukiwania więc nadrabiamy temat w tym roku.

Miasto to ma swoją genezę w czasach średniowiecza – najstarsza wzmianka pochodzi z II poł. XIII wieku. Początkowo nazwę zapisywano jako Lubavia (od słowa lubić w języku słowiańskim). Lubawka okresowo wzmacniała swoje znaczenie w Europie choćby ze względu na położenie w pobliżu jednego z najniższych przejść przez Sudety czy ze względu na rzemiosło (produkcja płótna) jakie rozwinęło się tam w XVI wieku, a w XVII było w pełni rozkwitu. W XVIII wieku miasto przeżyło ogromną tragedię jaką był wielki pożar, w którym spłonęło doszczętnie praktycznie całe miasto. Przed pożarem drewniane, po pożarze rozpoczęła się odbudowa już murowanego. W XIX wieku w dalszym ciągu rozwijał się tu przemysł przędzalniczy, co było możliwe dzięki uruchomieniu przędzalni mechanicznych, a dodatkowym napędem do rozwoju miasta stało się doprowadzenie tu kolei i poprowadzenie jej do Czech. W czasie II wojny światowej znajdowały się tutaj obozy pracy przymusowej, a ponieważ nie toczyły się tutaj działania wojenne, miasto ominęły zniszczenia. Zaskakuje tu przede wszystkich nagromadzenie zabytków na tak małym obszarze. Na uwagę zasługuje na pewno cały rynek 

wraz z Ratuszem z XVIII wieku prezentującym styl klasycystyczny, Kościół ewangelicki, wybudowany w XIX wieku w stylu neogotyckim, który obecnie spełnia funkcje magazynowe. 

Do rejestru zabytków wpisano również kaplice w zespole Kalwarii Lubawskiej na Świętej Górze i to miejsce stanowi nasz cel tego dnia. Zespół składa się z sześciu kaplic: św. Anny z poł. XIX w., Ostatniej Wieczerzy z 1892 r., Koronowania Chrystusa z poł. XIX w., Matki Boski Bolesnej z 1866 r., Grobu Pańskiego z poł. XIX w., Zmartwychwstania z 1902 r. 

Pierwotne kapliczki zostały wzniesione tam na przełomie XVIII/XIX wieku. Pozostają one świadectwem tradycji pątniczych jednak dziś nikt o nie dba. Kapliczki popadają w ruinę – powybijane okna, brak drzwi, osypujące się polichromie i fragmenty architektury, płytki w gruzach, wszystko pozarastane, miejscami poprzewracane elementy pomników – przykry to widok jak niszczeje historia oraz zabytkowa architektura, jednak trzeba przyznać, że jest dość klimatycznie. 

Sama Święta Góra to niski pagórek o wysokości 701 m.n.p.m., wejście na górę nie stanowi problemu, choć miejscami gruntowa ścieżka jest dość niepewna - podmywana deszczem, w żaden sposób nie zabezpieczona przed osuwaniem się ziemi. Szczyt stanowi trawiasta dzika połać. Schodzimy drugą stroną łagodną szeroką ścieżką przez las. Nie prowadzą tam żadne oznakowane szlaki turystyczne. 

Cała przeprawa zajmuje nam godzinę z minutami więc jest to bardziej spacer poranny niż wielka wyprawa, ale w końcu miejsce to zostało na naszej liście odhaczone. Zawsze jednak warto tam wrócić po przepyszne wypieki z piekarni i cukierni mieszczącej się w podcieniach na rynku (szczerze polecam 🙂.