Polanka Wielka

" Niebo samo nie spadnie

Trzeba je osiągnąć

Pan Bóg sam nie zstąpi

potrzeba go ściągnąć ... " Adam Mickiewicz

Do Polanki Wielkiej przyciągnęła mnie fascynaja Archtekturą Drewnianą . Jest w tej urokliwej miejscowości magiczny drewniany kościółek . Chcę trochę opowiedzieć o historii tego niezwykłego miasteczka . Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1326 r . W dokumentach tych widnieje nazwa Polenka . Już wtedy jest też mowa o parafii . Polanka Wielka w tych dokumentach wymieniana jest jako Polanka Górna . Książę Oświęcimski Jan III zapisuje ją w wianie swojej żonie Jadwidze. Przez kilka wieków przechodziła z rąk do rąk . W końcu trafiła w ręce rodu Myszkowskich herbu Jastrzębiec .

Polanka Wielka dzięki swojemu położeniu zyskała wiele przywilejów

m.in : przywilej spływu płodów rolnych .

Jest w tym miasteczku przepiękny kościółek drewniany . Świątynia stoi na skraju w urokliwym zakątku , otoczona drzewami . Pochodzi z XVI w . jej fundatorem był Myszkowski . Niestety jego potomek zamienił ją na zbór kalwiński . Nie długo świątynia była w rękach kalwinistów . Dzięki staraniom Piotra Myszkowskiego katolicy odzyskali swoją świątynię .

Jestem przed nią . Jakież jest moje zdziwienie , otwarte drzwi . Wchodzę .A tam moim oczom ukazuje się wspaniały ołtarz główny z obrazem przedstawiającym patrona kościoła Św. Mikołaja . Kolumienki otaczające ołtarz są rokokowe . W zadumie przyglądam się ołtarzom bocznym . Moją uwagę przykuła piękna marmurowa chrzcielnica . Po drugiej stronie stoi unikatowa ambona .

Myszkowscy z tej pięknej miejscowości uczynili swoją siedzibę rodową . Budują tu w 1769r pałac . Przez kolejnych Myszkowskich jest on systematycznie rozbudowywany . Dodano skrzydła i piętrową galerię w 1850 r .Podchodzę bliżej . Zamykam oczy i śladem wyobraźni ruszam po jego salonach . Zaglądam do jadalni . Kieruję się w stronę sypialni pani domu . Podziwiam piękne obrazy i wspaniałe wyposażenie . Choć to tylko moja wyobraźnia , mam cichą nadzieję , że kiedyś ten urokliwy pałacyk odzyska swoją dawną świetność.

Staję w dawnych ogrodach delektuję się panującą tu ciszą . Słucham śpiewu ptaków .

Aż żal stąd wyjeżdżać . Tak tu pięknie.